ไม่มีคำว่าสาย......ในคำว่าเพื่อนกัน

มีเนื้อหามาฝากด้วยนะ

ห้วงเวลาแห่งการก่อกำเนิดชีวิต ตั้งแต่ปฏิสนธิ - เติบโตยังโลกภายใน - จนถึงเวลาลืมตาสู่โลกภายนอก ช่วงเวลาใดเล่าที่มนุษย์เราเริ่มมีความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเนื้อแท้ดั่งเดิม ที่ธรรมชาติบรรจงสร้างไว้ให้ แปรเปลี่ยนและซึมซับเอาด้านมืดบอดมาเก็บซ่อนสั่งสมไว้ภายในจิตใจ

+++ มนุษย์มักจะทำร้ายกันและกัน ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว ทั้งโดยทางตรงและทางอ้อม ตัวอย่างปัจจุบันมีให้เห็นอย่างดาษดื่น ทั้งในชีวิตจริงและเรื่องสมมุติเตือนใจ แต่จะมีผู้ใดตระหนักได้อย่างแท้จริงว่า...มนุษย์เราควรมอบสิ่งที่ดีต่อกัน มอบมิตรภาพ มอบความรัก ไม่ต้องมีขอบเขตหรือข้อจำกัดของชนชาติ ศาสนา เพศ อายุหรือวรรณะจอมปลอมที่สังคมสร้างขึ้น


ก้มหัวให้ต่ำลง..เพื่อจิตใจที่สูงขึ้น ประคับประคองกันและกัน...แม้จะถึงที่หมายช้ากว่า แต่มิตรภาพจะเบ่งบานกว่าทุ่งดอกไม้ใด ๆ บนโลกนี้ ปลดเปลื้องความกลัวภายในจิตใจ...น้อมรับและเชื้อเชิญอย่างเต็มใจดั่งมิตรสหาย และอีกหลากหลายวิธี ที่สามารถกระทำสิ่งที่ดีต่อกันได้

+++ ผู้คนส่วนมากนั้นเคยชินกันสิ่งที่เห็นได้ แต่ไม่เคยชินกับสิ่งที่มองไม่เห็น เคยชินกับสิ่งที่อาจสัมผัสแตะต้องได้ แต่ไม่เคยชินกับสิ่งที่ไร้สภาพที่ไม่อาจจับต้อง เคยชินกับการรับรู้ด้วยประสาทสัมผัส แต่ไม่คุ้นเคยกับการรับรู้ด้วยใจ เคยชินกับการมองด้วยตา...แต่ไม่รู้จักการมองเห็นด้วยใจ ด้วยตัวตน ด้วยจิตสำนึก ด้วยจินตนาการและด้วยความรักอันเต็มเปี่ยมภายใน

คนอารัย

เพื่อน  love

ธรรมชาติรังสรรค์มนุษย์ขึ้นมาบนโลกใบนี้...โดยเนื้อแท้ของจิตใจมนุษย์นั้นช่างอ่อนโยน สะอาดบริสุทธิ์ เต็มไปด้วยความเบ่งบาน เต็มไปด้วยมิตรภาพและความงดงาม

ในวันนี้........... ไม่มีใจ .........ใครคนนั้น







ไม่มีวัน............ ยืนยัน .........หันย้อนหา






แต่วันนี้............ เรามีเพื่อน.... เตือนกันมา






คอยเยียวยา...... รักษาใจ ......ให้ฟื้นคืน

เราคนกันเอง

ทุกวันนี้อากาศเปลี่ยนแปลง
ท้องฟ้าก็เปลี่ยน
ใจคนก็คง...ต้อง....เปลี่ยน